Rozdzierający krzyk...

Lubię chwile
słodkiego lenistwa,
kiedy z zamkniętymi oczami
patrzę w swoją duszę.

Leżę na leżaku
i pozwalam,
by poranne promyki
pieściły moją
wygłodniałą słońca skórę.
Odpoczywam...

Tylko moje uszy
pracują niestrudzenie.
Niczym radary
łowią coraz to inne dźwięki:
trzepot skrzydeł
przelatującej synogarlicy,
gwałtowne szurniecie
odsłanianej firanki
w otwartym oknie
na przeciwko,
"trele morele" siedzących
na parkanie wróbli,
metaliczny odgłos
dzwonków powietrznych,
solfeże w wykonaniu sąsiadki,
płacz dziecka,
kaszel starego gruźlika ...

Tylko znajomego dreptania nie słychać,
odgłosów chłeptania wody z oczka,
kłapnięcia zębami natrętnej muchy,
długiego mlaskania po słodkim ciasteczku ...

Czemu taka cisza
na naszym podwórku?
Czemu taki rozdzierający krzyk
w moim sercu?

autor

kiki04

Dodano: 2008-05-18 14:23:35

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie