ROZMOWY Z DUSZĄ...

Kiedy byłem małym dzieckiem, więc ciekawy,
Często z duszą rozmawiałem - tak pytając...
Powiedz czysta, szczerozłota po bratersku
Przyleciała z niedosięgłych dla nas światów:
Jaka barwa zdobi niebo? Jaka słońca?
- Na tych błoniach snu wiecznego...
I stworzenia.

Zanudzałem wieczorami kiedy milkły:
Drzewa, ptaki, tataraki, wiatr spóźniony...
Ona chętna wieści snuła rozmarzona
Nic nie tając o tych cudach
- Dusza szczera...

Tam...
Lazury niezmącone chmurną skazą
Złote światło płonie grzejąc nie spalając...
Że, choć cisza pogrobowa słyszysz głosy
Tu, na ziemi ukochane: drzewa... ptaki...
Nocne trele, rozszumiałe wonne lipy,
Szept ajeru u wrót stawu.
- Oprócz wiatru.

Ale kiedyś nieroztropnie ją spytałem,
Kiedy jesień w szyby okna perły tłukła,
Czy pofrunie w mym imieniu na te niwy:
W te błękity... złotą jasność...
Gdzie ta cisza?

Łza spłynęła - już nie złota - odpowiedzi,
W swoim sercu szukać musisz.
I umilkła...

autor

wodnik2

Napisany: 2008-08-12 Dodano: 2008-09-01 00:05:39

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie