Rozpacz

Książę puszczy na wygnaniu syn
błąka się po dryfującej krze.
Drzew odłamki zamarznięte w kości.
Sęp na bladym słońcu w duszy gości.
Wicher dmie i gasi wszelki płomień.
Skacze śmiercią opętany w wir namiętności. Ławica drapieżnych piranii,
chociaż wyspy tak daleko.
Pomylony sen zwierciadłem wyszydzony.
Łaska sięga trójkątnych płetw
- to rekiny czekające
na Jonasza treści. Druid czuje zmierzch. Woła gdzieś w oddali. Na ołtarzu bluszcz. Utęskniona Pani - dziennik płochych komet. Zamarznięty brud. Tuż za progiem cud.
Pęka serce w czas. Zakrwawione szkło.
To historia perły w bagnie torfowiska. Gdzie są elektrony?! Którą drogą kwant?!
Z ust jedynie mgła
w bezgłośnym wulkanie. Na śniadanie zło-śliwy tupot nóg.
Pięścią w trwady głaz.
Śnięta Łania Boska. Bezlistości troska.
Czy kolejny krąg? Wyłamany dysk.
Odlatuje szaro. Bez pryzmatu miłości.
Bez melodii rytm i bez blasku świec.
Wszędzie tylko sól.
Smutne dzikie węże.

...a może to tylko kolejny koszmar...

autor

Wiwern

Napisany: 2014-11-13 Dodano: 2014-11-13 09:20:16

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie