Rozpacz

Dedykuję ten wiersz wszystkim, którzy są głusi na potrzeby innych

Wśród burz i deszczów niemy słychać krzyk
Ostatnie słowo, powietrza łyk
Nadeszła chwila usunąć się w cień
Pożegnać na zawsze jutrzejszy dzień

Sucha gałąź a na niej sznur
Jedyny towarzysz ostatnich chwil
Przewodnik życia i śmierci pan
Bo strach nie pozwala zagoić ran

Na szyję pętlę zakłada powoli
Lęk przed życiem bardziej boli
Ostatnie pytanie: czy nikt nie widzi?
Czy pomóc nie chce, a może sie wstydzi?

Wiatr szepcze powoli ostatnią spowiedź
Deszczowe krole snują opowieść
O sercu człowieka, o jego cierpieniu
Wołają o pomoc w jego imieniu

Lecz nie ma odzewu, nawet Bóg płacze
Za późno na pomoc, nie będzie inaczej
Ostatnia łezka ludzkiego cierpienia
Nie znalazł powodów dla swego istnienia

I nagle wiatr ucichł, deszcz uspokoił
Człowiek w świat śmierci odchodzi powoli
Zakończył nędzne życie żebracze
Nie ma człowieka, tylko smutek płacze

autor

JulietteX

Dodano: 2005-04-28 07:04:34

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie