Rozpaczliwa nadzieja

Uśmiech tak szczodry,
że aż twarz w szwach pęka.
Nie wiesz jak długo ma trwać ta udręka.
Niszcząc ostatek strachu i trwogi
wielka odwaga stawiając człowieka na nogi
do umysłu się wdziera,
a rozpaczliwa nadzieja
serce pożera.

Podniecenie gardzi potrzebą miłości.
Krew krzepnie w żyłach, kruszeją kości.
Smutek z powrotem do źródła ucieka.
Gniew chowa płomienie do wnętrza rozgrzanego człowieka.
Radość krzycząc gardło zdziera,
a rozpaczliwa nadzieja
serce pożera.

Maska sztuczną daje ci ochronę,
a różowe okulary mają także ciemną stronę.
Twa psychika w fałszu tonie.
dusza od determinacji płonie.
Twe odbicie z lustra do ciebie strzela,
a rozpaczliwa nadzieja
serce pożera.

autor

Paja13

Napisany: 2020-06-10 Dodano: 2020-06-10 13:46:53

Ten wiersz przeczytano 1159 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie