Roztargnienie ...

Siedzi na ulicy czyjeś Roztargnienie,
skąd się tutaj wzięło, kto je tu zostawił,
kto się w reszcie skupił i na pastwę losu,
to co mu wadziło opieki pozbawił.
Można było schować, na czarną godzinę
lub dać ogłoszenie, że ktoś już się skupił,
może by je biedne jakiś roztargniony
do kompletu swego chociaż za grosz kupił.

A tak marznie smutne, całe roztargnione,
nie pamięta swego żadnego zadania,
nawet mu uciekły, bardzo nurtujące
każdego takiego rozliczne pytania.
Siedzi zamyślone, szuka wzrokiem Czegoś,
co przed chwilą jeszcze w kupie wraz z nim było,
ale Roztargnienie, nie wiedzieć dlaczego,
przez swe roztargnienie, to Coś też zgubiło.

I będzie tak siedzieć, aż ktoś się pojawi,
do kogo przylepi się jak guma zżuta,
a niestety trudno zgubić je zwyczajnie,
bo mocno się trzyma podeszwy u buta.

autor

szuflada

Napisany: 2018-01-19 Dodano: 2018-01-19 12:43:59

Ten wiersz przeczytano 1642 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie