RUINY

Z oddali staram się określić dystans między nami
Łzy moczą mi podłogę gdy mijamy siebie sami
Znów widzę bruzdy strapień w twojej smukłej twarzy
Tam na końcu bladych świateł nic lepszego się nie zdarzy
Ta jedna partia środka - kamień, bastion ocalały
Potykasz się o myśli, oznajmiając żem wspaniały
Ale nie oszczędzasz mnie, gdy rozdeptujesz dystans
Nawet najdrobniejszą skazę nosi w sobie każdy kryształ

W tym ciemnym rogu bram zdobionych lepkim żalem
Podnoszę żywo głowę i spoglądam w kopie kalek
Odpowiedz mi dlaczego nie jestem już wspaniały?
Rozchyl usta siłą słów, z których lepisz twarde skały
Ostatni raz odsłaniam dłonie przed brzasku rozkwitem
Patrzę w strugi niebios, widząc tam gorzkawe życie
A cegiełki naszych chwil wciąż układam w piramidy

I skrywam słodkie skarby przed upadkiem Atlantydy

autor

DMN

Dodano: 2012-10-04 00:50:06

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie