rzeźba

jestem rzeźba... a raczej nią byłam...
taką z uczuciami, sercem, myślącą
byłam... lecz ktoś strącił mnie z podestu
spadałam... spadałam... spadałam...
spadłam! i rozbiłam się na kawałki! na drobny mak!
byłam delikatna. jak mogłeś mnie tak potraktować?
za co to było? za moje dobre serce? dziękuję...
teraz leże rozbita na ziemi w kałuży krwi
czyja to krew? czyja to wina?
moja? twoja? nasza? nieważne...
co się stało to się nie odstanie!
ciągle ktoś mnie depcze...
kruszy jeszce bardziej. dośc tego!
prosze! spójrzcie w dół!
ja tu jestem, leże i nic nie moge zrobić...
podnies mnie, posklejaj i pomóż stanąć znów na moim podeście...
lecz pamietaj! juz zawsze bede zdeformowana...

autor

AnyżkA

Dodano: 2006-12-18 08:09:16

Ten wiersz przeczytano 790 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie