Samoczynność

Pora przysiąść w fotelu i wymoczyć nogi.
Butny brud przeszłości zetrzeć pumeksem.
W gorącej wodzie - naszym zwierciadle - ujrzymy
rząd mogił podłogowych - całą prawdę o nich.

Zagrzać żurek w abażurku i w lampkę
wina wpatrzeć się z zapaloną uwagą.
Idącą grzybicę przepuścić u progu by
doznała oświecenia na drucie zbrojeniowym.

Niechaj się samoczynnie przyjrzę:
Na jej szyi wisiorek z datą przełomu
błyszczy i zjada chiński ryż chińską
pałeczką do uszu niepotrzebną nikomu.

Świece płoną, choć nikt ich o to nie prosił.
Zapalone samoczynnie, samoczynnie zgasną.
Możliwe, że świat też się samoczynnie stworzył
i samoczynnie zaśnie bez bajeczki na dobranoc.

Wyschnie plama na bieliźnie ewolucji.
Stos zużytej bielizny zawiezie się do pralni.
Wypiorą i rozwieszą na sprężystych sznurkach.
Znów będzie można to założyć i nosić.

autor

don_Corpseone

Dodano: 2008-04-18 12:18:15

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie