Samotna

Samotność coraz bardziej zagłebiałą sie w niej
dziwne uczucie przenikało jej ciało
jak promienie słoneczne wnikające do kwiatów.
Jej spojrzenie na ludzi zmieniło sie
Nie pochamowana siła ciągła ją za sobą
Zamykając drogę do ludzi i świata
Smutek który tak bardzo widoczny był na jej twarzy
Przesadzone nadzieje zmierzające ku nicości
Jej ciało wiło sie jak wąż na pustymi nie mogąc znaleźć sobie miejsca
Wściekłość z powodu braku szacunku dla samej siebie
Zamknieta w swoim świecie zbudowała mur rozpaczy
Światła kierujące jej sercem..przygasły..
Została tylko ona ..sama dla siebie w morzu pustych serc
Usmiech już dawno zniknął z jej twarzy...
Oczy pozostały bez wyrazu..straciły dawny blask.
Nie ma juz nic..jej słowa owite goryczą
Czuła to...czuła tą samotność która tak bardzo goiła zranioną dusze
urażone ambicje..wypływały z niej jak krew z rany
Nie pochamowane łzy ..leciutku spływały po jej twarzy
Bezsilność.. i siła z która rzuciła sie w głebie żalu..
Zawsze szczęśliwa..nie pohamowanie radosna..
Zgasiła słońce w swoim sercu
czekając na powiew wiosennego wiatru

autor

Xeno1

Dodano: 2007-04-06 19:23:04

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie