Samotna kromka chleba
Jak pusto w mieszkaniu, wyszła już
nadzieja
brak kartki na stole, pewno już nie
wróci
jeszcze klamka ciepła i skrzypiące
schody
pozostała starośc w samotnym fotelu.
Wpatrzona w telefon, który milczy głucho
w oknie wiatr firankę wytrzepał z
marzenia
bliscy są daleko, samotność jest blisko
lodowate serca, wychłodzone ręce.
Zasnęła zmęczona, zbyt długim czekaniem
w garści zmięta chustka wcale
niepotrzebna
oczy dawno wyschły, łzy nie chcą już
płynąć
nadgryziona kromka na pustym talerzu.
autor
Zyta
Dodano: 2009-06-23 10:28:08
Ten wiersz przeczytano 1604 razy
Oddanych głosów: 34
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (33)
wspaniały wiersz. podoba się bardzo. świetnie oddany
klimat samotności.... odnośnie Twojego pytania u mnie,
pewnie, że czytam. mam niewiele czasu, ale stram się
zawsze wracać. pozdrawiam ciepło :)
wspaniały portret starości :)
a ja taka głodna...