Samotne śniadania

Całe życie będę jadała samotne śniadania.
I pośród długości dźwięku samotności będę się zastanawiała,
dlaczego nadal jestem sama.
Nikt nie odwazył się poznać mnie od początku,
od samych fundamentów do królestwa osobowości.
Nie zasięgając po moje wewnętrzne odczucia,
już z zewnątrz bije ode mnie dystans. Dystans do świata.
Tak jakby on był winowajcą tego,że teraz nie ma przy mnie Towarzysza.
Całe życie będę jadała samotne śniadania.
Nie poznam aromatu kawy,która zaparzona była z zamierzonym skutkiem.
Nie dotknę też życzliwości Jego oczu,bo tylko znikome patrzą na mnie meble.
Całe życie będę jadała samotne śniadania.

każdy posiłek chciałam spożywać z Tobą,jednak marzenia czasami płatają figle..

autor

emannuelle

Dodano: 2009-02-18 13:39:46

Ten wiersz przeczytano 654 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie