Samotność...
przecież wiesz...
Samotna wśród tłumu,
a mówią: tak dobrze ją znam,
samotna pośród ludzi,
których kocha,
wyniszcza się od środka,
musi wciąż grać,
ubiera uśmiech na twarz,
każdy mówi: ona tak ma,
wydaje im się, że nadzieję w sobie ma,
silniejsza jest niż skała,
a to tylko gra...
gra pozorów, która powoli ją nuży,
ta monotonia będzie trwać,
dopóki nie spadnie ostatni płatek
róży...
autor
^^NiEBIeSkA^^
Dodano: 2006-04-27 16:39:53
Ten wiersz przeczytano 375 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.