Samotność

W głębi własnej duszy
W bezkresie nicości
W tłumie przytłaczającej ciszy
………………& #8230;.szukam oddechu
Nonsensownie prowadząc monolog
Degustując się każdą chwilą samotności ,
każdym łykiem szorstkiego wina
Błogie i nieosiągalne niebo
I tak wolne gwiazdy
Uczą człowieka słuchania
Szumu drzew , powiewu wiatru
Gawędzących strumieni
Uczą cierpliwości do życia…
I wciąż powraca ta melodia
Ta sama od wieków
...melodia mgieł nocnych
Śpiew krwawego serca i niemy krzyk duszy !
Ciężko zamknąć oczy i pogrążyć się w śnie..
Uciec w marzenia…
tak słodkie , że myśl o nich
przysparza niepojęte cierpienie
Trudno być… gorzej oddychać
Lepiej wybuchnąć płaczem , który ulży
Chodź i na niego brak sił

Jedyna pieszczota : wiatr muska twarz .

autor

demonica

Dodano: 2006-11-18 13:39:55

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie