Samotność
Srebrna klatka
Grube pręty biją smutkiem
A ja wypełniam jedynie pustkę.
Zamknięta.
Złota kłódka wisi dumnie.
Zatrzaśnięta.
Klucz jest schowany.
W sercu. Głęboko.
Otoczony grubym murem świadomości
Szarej, burzliwej...
...Niczym bezkres oceanu.
Nie oczekuję czegoś wielkiego.
Jedynie uwolnienia.
Z przepełnionej ciężkim powietrzem
Srebrnej klatki -
Samotności...
Dedykuję wszystkim, którzy czują się samotni pomimo otaczających ich ludzi...
autor
qlaudia132
Dodano: 2006-11-10 15:20:23
Ten wiersz przeczytano 379 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.