Samotność

Niewidome cierpienie
oplata się wokół głowy
Ściska mocno, do bólu
Aż oczy się poddają i płaczą
A łzy płyną niby rzeka
I wszystko nagle jest niebieskie
Zimne jak stal i jak stal ostre
Rzeczywistość tnie ciało w poprzek
To już nie łzy, to krew spływa
Całe ciało w czerwonych strużkach
Wokół tłum ludzi biegnie
Ślepi na ból, ślepi na innych
A w środku jeden człowiek
Bez wyrazu, bez słowa
pochylony nad chodnikiem
płacze
bo właśnie zrozumiał,
że jest sam.

autor

agatka

Dodano: 2006-08-14 00:01:34

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie