Samotność

To jesień przemieniła wszystko w beznadziejną szarość,
to ona bezlitosna dama, rozsiewa żal i marność.
To te smutne dni odbierają resztki życia i nadzieji.
I rozczarowanie. I pytanie. Czy jeszcze się zazieleni?
Drzewo stoi takie ubogie, przemienione w bezużyteczny pomnik z drewna,
ludzie patrzą, wspominają jak niedawno promieniało życiem - jak bajkowa królewna.
A teraz tak zmarniało. A teraz co się stało?

Tyle uczyniła ta jesień zła i psotna.
A może ja po prostu jestem bardzo samotna?

autor

Vandic

Napisany: 2000-10-03 Dodano: 2005-02-01 08:38:19

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie