Samotność.

Spotykaliśmy się rzadko...
wiem, moja wina...
Moja miłość rosła w sile - Twoja malała...
Ile?
Ile czasu musiało minąć, żebyś zrozumiał, że nie było sensu..?
Jeszcze dzieci w nas siedzą, a my w nich...
Nie było chwili bez uśmiechu, śmiechu, dzikowania.
Dla mnie to było wspaniałe - dla Ciebie zbrzydniałe...
Miałeś dość i śmiechów, i chichów...
Naszych radości z byle czego...
Stałeś się kimś obcym dla mnie,
oziębły, chamski, bezczelny..
te trzy Twoje cechy doprowadziły do szału me pociechy.
Miałam dość!
Koniec z tym.
Chciałam przestać...
nie umiałam.
Tak się samotności bałam...

autor

maraa

Napisany: 1993-06-24 Dodano: 2008-02-22 09:22:43

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie