Samotność (monorym)

Od lat w naszym domu samotnie mieszkała,
siwiuteńka była i wszystkich też znała,
powszechnie wiedziano, że samotną była
i z nikim się nigdy nie zaprzyjaźniła.

Czasem w dni pogodne na ławce siadała,
na ukłon mój często nie odpowiadała,
wszyscyśmy wiedzieli, że nas unikała
i przed nami w domu wciąż się zamykała.

Dopiero, gdy długo się nie pokazała,
sąsiadka policję wieczorem wezwała,
kiedy do pokoju komisja wkroczyła,
skurczoną w fotelu martwą zobaczyła.

W maleńkim pokoju meble stare miała,
ot i tajemnica tej babulki cała,
lecz dla niej ta izba szczęściem promieniała,
a duma i radość serce rozpierała.

Tam razem z meblami wolno się starzała,
lubiła, gdy w radio orkiestra coś grała,
a śmierć i staruszkę i radio zgasiła,
przez co zimną pustkę w izbie zostawiła…

autor

M.N.

Napisany: 2017-06-25 Dodano: 2017-06-26 07:48:13

Ten wiersz przeczytano 761 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie