Samotny poeta

Dla wszystkich samotnych

Przy starym biurku na krześle
Usiadł natchniony poeta
Wyjął zeszyt z szufladki
I dłonią czoło przetarł

Spojrzał w okno w zadumie
W uszach grzmiała mu cisza
Samotny jestem w tłumie
W swoim zeszycie zapisał

Zamknął poeta zeszycik
W uszach wciąż grała cisza
W tym jednym krótkim zdaniu
O życiu swym prawdę napisał

Nigdy już nic nie stworzył
Natchnienie go opuściło
Gdy oczy zamknął na wieki
To zdanie jeszcze w nim żyło

autor

Santiago

Dodano: 2006-07-03 10:28:56

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie