samotny pokój

i znów jestem w tej sypialni
u van Gogha
siedzimy na surowych krzesłach
i rozmawiamy
on z obciętym uchem
ja z czym innym
pod ścianą łóżko zasłane
podziwiam ten jego porządek !
jakby nikt tu nie mieszkał


pod oknem mały stolik
z miską na wodę
dzbankiem
ręcznik na gwoździu
nic zbędnego
zamieciona podłoga


okno przykryte czymś
tak, że nie ma dnia
ale, czy jest noc ?


jest to wnętrze
ascetyczne, czyste
wyizolowane


siedzimy w milczeniu
i krzyku kolorów
które są ponad czasem


nie rozmawiamy ze sobą wcale
nic o sobie nie wiemy
nie widzimy się
nikogo tu nie ma


autor tego obrazu oszalał
i siedzi w szpitalu psychiatrycznym
ten pokój, samotny
to jego zamknięty wiersz

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2018-02-21 Dodano: 2018-02-21 00:53:33

Ten wiersz przeczytano 658 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie