Schwilenie

o poranku kiedy mała kropla rosy oderwana
od matki i ojca uderza o twardą codzienność
zastygły na przydrożnym kamieniu
obserwowałem bawiące się dzieci czasu
mijająca minuta uderzyła nadchodząca sekundę
głośno wołając berek
i niczym banka trysnęła i znikła
zanurzony w taniec znikających momentów
poczułem na ramieniu lekkość
znikające dzieci czasu wniknęły w moją duszę
i wygrywały lekko rytm
poczułem się jak ci co wiedzieli
ze chwile nie istnieją na chwile
rosną w nas jak wielka wieża smakowania
być architektem, murarzem i domownikiem
czasami ten ciężki kamień
zrywa spadochron fantazji
z zapartym tchem na ciężkim kamieniu
w małym włoskim miasteczku
o poranku z rosą na lewym policzku
są tacy co mówią ze były to łzy
popadam w schwilenie
staje sie chwila...
koniec
?

autor

dziartata

Napisany: 2011-01-02 Dodano: 2012-04-08 00:06:10

Ten wiersz przeczytano 387 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie