Sen

Conocny krzyk, spocone zimne dłonie
Koszmar zdaje się być jawą

Bo... Zmory, które nas duszą
tak naprawdę nie istnieją
Wegetują w naszej duszy
Płaczą razem z nami i z nami się śmieją

Uśpione i we łzach utopione
Budzą się koszmary, gdy rozum zasypia

I płonie, płonie nasza odwaga
jak karty pamiętnika już dawno spalone
Nigdy nie spisane i nie odczytane
Zawsze puste i szarością oblane
Atramentem skropione
Jak kroplą krwi małą.

A wszystkie marzenia jak popiół tak kruche
bo toną w umyśle tknięte jednym ruchem
Rozmazane w puchu istnienia sennego

A wszystkie spaczenia tak odsłonięte
Na wierzch są wylane
Tak dziwne, przeklęte...
Pożądaniem skażone i dziko zakazane

Bo życie za puchem się inne wydaje
I choć czas płynie wolniej, i trochę namiętniej
Samej siebie ja już nie poznaję..
Gdy budzę się niechętnie
inny spokój zaznaje

Niestety nie wieczny...

autor

Angel_Of_Love_

Dodano: 2008-07-25 19:45:30

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie