Sen i jawa

Zbudziłem się zmęczony, zlany potem.
Pod powiekami łzy, a w gardle uwiązł krzyk.
Gnałem przez pola, gdzie trupy pokotem
Kładł wrogów moich armat dziki ryk.

Biegłem do przodu w krwawej brodząc breji.
A gliny zimna maź wiązała stopy me.
Tuż obok leżą strzępy tych, co nie umieli
Z błotnistych, gęstych łap w porę uwolnić się.

Rzucam spojrzenie, widzę twarze rozorane,
Z za pleców słyszę prześladowców krok
Ręce bezsilnie szarpią, jakby zaplątane,
Obcy i mroźny, i jak błoto gęsty mrok.

Wiem, nie mam szans – zostanę tutaj też.
Za chwilę wróg swój bagnet we mnie pchnie.
Upadam twarzą w czarną, lepką ciecz,
Błysk ostrzy, krzyk i...budzę się.

Ucichł ryk armat, tylko budzik gra i gra,
Za chwilę życie w swoją bitwę wplącze mnie
I sam już nie wiem, czy powstałem z błota dna,
Czy jeszcze głębiej w jego czeluść brnę.

autor

Wołkowiecki

Dodano: 2005-10-26 07:05:05

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie