Serce domu
Tkwisz mocno we mnie mój domie złoty
od czubka głowy po same stopy
z aortą sieni przedsionkiem kuchni
komór pokoi wolnych od kłótni
Z zastawek drzwiami co skrzydła zbawcze
były na miłość otwarte zawsze
gdzie krwiobieg szczęścia beztrosko
tłoczył
widoki z okien na świat uroczy
Dziś zrozumiałem z bólu poziomu
to porównanie serca do domu
gdy was zabrakło ojcze i matko
dom stał się tylko ścian pustą klatką
autor
zaklinacz
Dodano: 2009-03-10 12:33:32
Ten wiersz przeczytano 563 razy
Oddanych głosów: 25
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Przepiękny wzruszający wiersz...nic więcej nie napisze
Dom to nie mury to serca obok bijące uczuciem Piękny
wiersz Tęsknota w nim wzruszająca prawda Na tak!
Dobrze napisany w formie również
dziś po "sąsiedzku" ale dopiero mam chwilę :) sporo tu
przenośni dopełniaczowych..ale jest również tyle
ciepła i po prostu wzrusza...i podoba się pomysł :)
Wiersz z prześlicznymi, trafnymi metaforami.
Poruszający.
Piękny wiersz, dom , jak serce . Żyje, póki jest w nim
miłość, ludzie, zwyczajne życie...
Pamięć rodzinnego domu tkwi w nas zawsze,a jeśli
jeszcze panowała w nim miłość i zgoda,strata jest
niepowetowana.Piękny,mądry wiersz.Pozdrawiam.:)
Piękny wiersz.łezka się w oku zakręciła.
Piękne porównanie domu do serca i całego krwiobiegu z
nim związanego.
gdy umierają właściciele,dom umiera razem z nimi...
Trafne porównanie, gdy zabraknie rodziców dom
przestaje tętnić .
Bardzo piękny wiersz, wzruszający.
Powiedają, że człowiek staje się w pełni dorosły
dopiero po śmierci rodziców. Dużo w tym prawdy, bo to
nie ściany tworzą dom rodzinny. Bardzo dobry wiersz.
piękne w swej prostocie,trafności i obrazowości!
gratuluję wyjątkowego wiersza!