***/siedziała na kanapie/

Życie jest ciężkie, wielu ludzi żyje w męczarniach nie chcąc nic zmienić na lepsze zasłaniając się swoją miłością do drugiej osoby... Szkoda tylko że często jest to miłość w jedną stronę...

Siedziała na kanapie z podwiniętymi nogami
Płacząca niczym małe dziecko
Po raz kolejny została pobita
z nosa strumieniem leciała krew

Nie chciała sobie pomóc
Z siłą upartego dziecka broniła
Zawsze swego męża
Siebie winiąc za wszystko

Pewnego dnia zachorowała
Diagnoza lekarzy: rak mózgu
Każdy by się przestraszył
Każdy kto kocha chciałby się zmienić
Lecz nie Jej mąż

Przeszła pomyślnie operację
Była silna i chciała żyć
Udało się wróciła do świata żywych

W domu zamiast radości
Powitał ją smutek i przygnębienie
Mąż zrobił jej awanturę

Dowiedziała się, że jest nikim
Zwykłym nierobem mającym
Czelność zachorować

Stała się niewolnicą wykonującą
Polecenia swego Pana i władcy
Bez słowa sprzeciwu bez walki
Całkowicie pogodzona ze swym losem

I tak jest aż po dziś dzień
Z dnia na dzień zanika w sobie
Nie użalając się nad sobą

Słyszałam jak często zadaje sobie pytanie:
Czy śmierć może być wybawieniem?

autor

dotka

Dodano: 2006-08-24 11:54:27

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie