SKARB

otwórz mą dłoń, w której zaciskam
pyłek mego życia- jego chwile najlepsze
ściskam go mocno, by żaden zefirek
nie porwał mego skarbu

bądź ostrożna, bardzo cię proszę
i spójrz na tę drobinę- niewiele tego
dotykiem palców bez oddechów
rozejrzyj się w bogactwie mych wspomnień

widzisz?

każda drobina jak ziarnko piasku
które ginie w linii mej dłoni
to chwila z tobą spędzona
to sekundy tamtych rozmów
moich myśli i twoich słów utkwionych w mym umyśle

zobacz głębiej a dostrzeżesz wśród ziarenek
zwykłych
kruszyny złotych ziaren naszych zbliżeń
złoci się każdy dotyk
pocałunki skryte oraz te spychające w zapomnienie instynktów
to pieszczoty ścieżką prowadzące na szczyty wyższe
niż góry ziemskie
to jedność naszych ciał w rytmie wspólnych serc bijących
ku dopingom biegu do mety

ten pyłek w mej dłoni to my- razem
to zaczątek do przyszłości, do plaży naszych dni
więc błagam cię, rozejrzyj się w nim dokładnie
przyglądaj się uważnie każdemu ziarenku
i powiedz, proszę
czy widzisz tam inne chwile. jakie w skarb mógłbym zamienić?
nie znajdziesz...

spójrz mi w oczy i delikatnie zamknij mą dłoń ze skarbem
lub zdmuchnij pyłek niebiański
i daj mi nowy skarb
w tobie

autor

D.A.R.E.K.

Dodano: 2009-05-20 09:45:39

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie