Skarb w sercu

Słowa i czyny są nieśmiertelne...

To, co złote, srebrne, platynowe...
Co modne, nie modne- ulotne.
Zbyt często zaprząta ludzką głowę.
Boli tak, chciwość ta okropnie.

Boli nas, ale nie ta cudza.
Oni, więc i ja wyciągam rękę.
Mieć samochód, z basenem nawet dom.
A i tak ręka pcha się po więcej.

Ja Boga chcę mieć jako skarb,
Ukochaną swą i przyjaciół w sercu.
Człowiekiem, każdy człowiek jest.
Los chciwy robi z nas morderców.

Gdy runie, ten szklany świat.
Zostanie tylko wspomnienie,
Słońce ogrzeje moją twarz.
Nad nimi zawisną ciemne cienie...

autor

MoSeS

Napisany: 2005-04-07 Dodano: 2005-04-07 19:32:34

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie