Skarby
Dla wszystkich
Ludzie to skarby nie znające samych
siebie
nieodkryte wyspy spokoju i piękna jasne
oazy
człowiek na ziemi może stanąć w pięknym
niebie
dając co ma najlepsze pozbyć się każdej
skazy
w miłości oceanie dryfując odkrywając
prawdę
w mezaliansie błogości z krzykiem płyną
powoli
sklejając siebie z kawałków poznając się
naprawdę
w duszy strunę uderzając odkrywamy co nas
boli
w innym wymiarze w czasu kole cudem
osnutym
nurkując w spokoju bez najmniejszej już
wady
gdzie miłość jest władcą z tajemnic
wyzutym
siebie samego pokonać trzeba dać wtedy
radę
siebie odkryj płynąc rzeką nieskończonej
miłości
samego siebie spytaj czym w duszy
stoisz
to jest drogą jedyną prowądząca do
wieczności
doskonałości nie osiągniesz gdy się jej
boisz
autor
jaro 37
Dodano: 2013-05-19 10:35:29
Ten wiersz przeczytano 2461 razy
Oddanych głosów: 39
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (36)
Miłośc to miłość, byłem, przeżyłem.. i choć z
niecierpliwością czekam na następną, troszku mnie
przeraża:)
pozdr.
Pięknie Jarku! Zadumałam się... Serdeczności ;))
Refleksyjny wiersz o miłości o człowieku. Bardzo
dobry.
:)
Tak - drogi miłości nie trzeba bać się. Wieloma
metaforami głosisz wiarę w człowieka. "Siebie samego
pokonać...". Ciekawa jest Twoja refleksja.
Pozdrawiam.:)
ładny wiersz :)
Ladnie:)