Ślimak i wrona - niby bajka

Pomyślał ślimak, cud pogoda,
Na spacer chyba się wybiorę.
Sił tym spacerem sobie dodam,
A zaległości są dość spore.

Zbyt długo w muszli przebywałem,
Zastygły wszystkie żywe członki.
Kiedyś do ruchu aż się rwałem,
Zwłaszcza do mej, ślimaczej żonki.

Teraz lenistwo wzięło w kleszcze,
Skażone zbytnią tuszą ciało.
Ledwo już w muszli odwłok mieszczę,
Rozruszać trochę by się zdało.

Ubrał spodenki treningowe,
Na nogę włożył but sportowy.
Czapkę szałową wdział na głowę,
I stwierdził że, już jest gotowy.

Zaczął wynurzać się z czeluści,
Sunąc powoli zwój za zwojem.
Aż wreszcie domek swój opuścił,
I zamknął muszli drzwi podwoje.

Nabrał powietrze czyste w płuca,
Trochę zakrztusił go wiatr świeży.
Ale spaceru nie zarzucał,
Wiedział, że musi swoje przeżyć.

Lecz los historii kołem toczy,
Każdemu inne śle znaczenie.
Jednemu sypnie piaskiem w oczy,
Drugiemu da zadowolenie.

I tutaj właśnie tak się stało,
Wrona wybrała opcję własną.
Jedzenia jej wciąż brakowało,
Nie mogła biedna z głodu zasnąć.

Chciała skosztować, choć robaka,
Albo okruszek chleba mały.
A natrafiła na ślimaka,
Okaz pokarmu dość wspaniały.

Wrona to głupie jest ptaszysko,
Ktoś biegający jej nie wzrusza.
Dla niej pokarmem bywa wszystko,
Co tylko się po ziemi rusza.

A że trafiła na ślimaka,
Który zapragnął potrenować…
Trzeba zrozumieć trochę ptaka,
Trochę ślimaka pożałować.

autor

Grand

Napisany: 2011-03-25 Dodano: 2011-03-26 15:16:38

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie