Słoma

Wtedy jeszcze byłem młody, czysty, gdy...
Rzuciłem grosik uśmiechu smutnej duszy
oddała mi kielich wdzięczności głęboki
Dałem serce kochanej osobie
podwoiło się w zjednoczeniu ciało
Byłem w purpury ubrany złotem wyszyte...
Lecz potem dorosłem do świata…
Oddałem ząb mądrości za ząb złoty
złoto mi z głowy wybili silniejsi,
została głupota i wstyd jakiś i złość i żal
Sprzedałem dusze za ułudę sukcesu
za szczebli kilka ze szczurzej życia pogoni
co pod dotknięciem iskry najmniejszej
w proch się na powrót obracają
W życia marności widziałem jego siłe
wszystko to najczęściej była słoma
dla marności naszego Ja ukrycia
Niezdolni do lepszej egzystencji
zadawalamy się jej zatęchłym ciepłem

autor

Panszept

Dodano: 2008-02-24 17:17:59

Ten wiersz przeczytano 413 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie