Słońce jak płomień

Słońce kończy już dzień
niczym gasnąca świeca
zamiast dymu, żegna się ze świtem
pomarańczową łuną
Łzy spływają jej po twarzy
zbyt dumna, zbyt piękna
choć w jej sercu wciąż jego imię się jarzy
Smutek przestrzelił go na wylot
upadł na kolana nie potrafi wstać
bez niej życie utraciło smak
i jeszcze raz
już nie potrafi wstać
Mieli razem za rękę do końca świata trwać
Świeca powoli się wypala
i tak jak słońce żegnając się
z dniem zostawia za sobą łunę
światła, tak dym wyznacza kres płomienia
Zgasły świece zrobiło się ciemno
Leżąc na plecach pod sufitem pomalowanym na biało
Za oknem padało i grzmiało
Śmiałeś się z moich żartów
ja byłem wpatrzony w kąciki Twych ust
oczarowany spojrzeniem
wibrowałem w rytm bicia serca
Oh pod białym sufitem w Twoim pokoju
gdzie świece zgasły
opowiadałem różne historie
rozśmieszając Cię i tak miało być do końca świata
udając wariata
dziś jesień nie ma już lata
jest zimno noc ubrała białą sukienkę
jest tak zimno a Ty wciąż się uśmiechasz

Jeżeli kiedyś to przeczytasz to wiesz, że to o Tobie i dla Ciebie

autor

zieloneoczy

Napisany: 2022-11-20 Dodano: 2022-11-20 05:07:17

Ten wiersz przeczytano 923 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie