Słonecnik

uwielbiam ten kwiat....dobry wiersz .....pozdrawiam

Słonecznik piekno zółcieni ich zapach...bardzo lubie
słoneczniki to jak słonce radosc.....mam takie
skojarzenia...pozdrawiam..

Nie wystarczy kwiatki wysiewać. Trzeba z nimi
rozmawiać i śpiewać :-)

Hmm,muszę się uśmiechac ,bo jakoś mi się
pokojarzył...chyba przez ten wianuszek...;-)))

Skorusko, bardzo mi się podoba dzisiejszy wiersz,
metafora, powtórzenia, i temat... lato mamy przecież(
a że niewydarzone, to i słonecznik lichy, grosików z
niego nie będzie, ale sąsiad mój, plantator, do
bukietów tnie, czyli ...masz rację.) Dodatkowo
przypomniałaś mi"Słoneczniki" H. Snopkiewicz- ach to
było życie)

Lubię słoneczniki Twój również... pozdrawiam

slonecznik-moj ulubiony kwiat;) ciekawy wiersz.
pozdrawiam

Widocznie nie miałaś pędzla Van Gogha, ale wianek
został pięknie ozdobiony.

Cóż rzec można o Twym słoneczniku, skoro niejedno ma
małe lub w zaniku.

I dla ciebie nim był. Pieknym i dumnym,
rozświetlajacym swym kwiatem ogród.

Tak, nam "się widzi", a często te "widzenia"
rozmijają się z rzeczywistością.

Siejesz,pielęgnujesz a zamiast słonecznika wyrasta
rozchodnik.Nie w nasionach błąd bo ogrodniczka łatwo
je od siebie odróżnia.Kto Cię tak zawiódł
Dziewczyno?!.

Ładnie ta gwara u Ciebie brzmi a do tego jeszcze
słonecznik. Podoba się. Pozdrawiam

Pewnie byly zle nasiona, bo ogrodnik zrobil
wszystko...udana metafora.

Łoj dyna dyna zakochana w słoneczniku ta dziewczyna .
Pozdrawiam