Śmiech ksieżyca

Księżyc nade mną drwiąco świeci.
Pyszni się swym blaskiem, stałością swą przeraża.
Wymowną ciszą pognębia całe to stado
zabiegane, rozgadane,
rozdrobnione i scalone,
rozczulone i rozwścieczone
co umiera w jego blasku.

Szydzi z dążności i niemożności,
nieosiągalnej doskonałości,
strachu, radości, nadziei i zawodów.

Myśli goniące za czynami,
czyny goniące za pragnieniami.
Zabawy w berka i chowanego.

Nic to.
On wciąż świeci bezczelnie,
wywyższając się co dzień.

Gdzie uciekać?
Gdzie schronić się przed prześmiewcą?
Przed wzniosłymi ideami ginącymi w ludzkiej naturze.

"Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości"

autor

Enidras

Dodano: 2005-04-29 00:44:32

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie