Obsesja konieczniści

Opary myśli unoszą się wokół mnie.
Nieustająca osmoza dobra i zła
Rozdziera duszącą codzienność.
Pragnienia i dążenia,
Jak chmara złowrogich kruków na uschniętym drzewie,
Panoszą się dookoła.
Coraz głośniej kraczą i coraz zuchwalej dają o sobie znać.

Stoję w tej scenerii nie mogąc nic zrobić jak we śnie.
Lecz wystarczy jeden ruch
Aby cały ten krajobraz stracił swój wyraz.
Wystarczy się odwrócić.

Jednak obraz ten jest jednocześnie niedopuszczalny
Jak i pociągający.
Smak absurdu i obsesja konieczności zawieszone w czasie.

„Ucieczka przed nieuniknionym?
A może to ucieczka jest nieunikniona?
Narkotyczne szczęście istnienia śmiertelnie uzależnia.
Jest tu jakaś oaza na tej pustyni wspaniałości?”

Kruki coraz bliżej…
Im dalej od nich, tym głośniejsze.
Im pewniejszy ruch aby je złapać,
Tym wyżej wzlatują ku księżycu…
I dalej stoję bez ruchu…

"Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości"

autor

Enidras

Dodano: 2005-05-01 12:37:53

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie