Śmierć

Pomóż im uwolnić się stamtąd...

Już po mnie przyszła,
Mówiąc, że nadszedł mój czas,
Nie pozwoliła mi się pożegnać
Ni dokończyć niedokończonych spraw.

Wzięła mnie pod rękę,
I poprowadziła w głąb krwawego korytarza,
Na końcu którego jednak nie majaczyło światło,
Wszędzie była tylko ciemność – ciemność która przeraża.

W tej ciemności zostawiła mnie,
Bez słowa wyjaśnienia, obietnicy powrotu,
Zdaną tylko na siebie,
Na siebie i ciemności gniew.

Obok mnie nieustannie krążyły milczące dusze,
Które też zostawiła na pastwę losu.
Zostawiła je, by pokutowały w samotności
Nie potrzebujące wody, ni ziarenka kłosu.

Tylko miłości spragnione,
Szczęśliwego życia potrzebujące,
Czułości serca stęsknione
I ciepłego dotyku złaknione.

Nie pozwól cierpieć wiekami w milczeniu...

autor

Espeja

Napisany: 2005-03-15 Dodano: 2005-08-04 21:00:23

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie