Smierc Anioła

Dla wszystkich ludzi którym poumierała miłość

Nie mogę zdzierzyc łez anioła który umiera
Patrzy na mnie obolałymi oczami które płakały wiele lat
Nie jest w stanie ruszyc skrzydłami -smutek wkoło doskwiera
I oplakują go ludzie starych i młodych dat

Tak bardzo przeobraziło sie jego piękno
Ze słonecznych chmur w zacieniowany dym
i skrzydła niegdyś mocne miękną
Umierając razem z nim

Oczy które czynią ostatnie mrugnięcia
I nozdrza które nigdy nie poczują juz dobroci
uszy które nie usłysza wrzasków nowonarodzonego dziecięcia
i wielu innych starszych pociech

Anioł który zabijał zło wystrzałami z aureoli
Teraz leży i cierpi męki
Czuje jak go serce szlachetne, boli
I widzi jak promienie przechodza przez aksamitną skore jego ręki

Powoli kruszy sie niegdys pogodny słowny mór
I wszelakich mysli płynne obłoki
Które dla nas ludzi stanowią wielkie pasma gór
Na których zyje pustelnik -mistrz rozłąki

Rdza pokrywa medalion na jego szyji
W którym ukryta była nadzieja
I warstwy rosłych bylin
Które ludzie skruszeniem swym sieją

W jego tajemnicach ukryta była wieczność
Miłość do swiata co płynącą i rwącą jest rzeką
Która rysuje barwami swymi wdzięcznośc
A teraz ubolewa nad zamykającą się powieką.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-10-05 Dodano: 2004-10-06 18:48:42

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie