Śmierć będzie radością

Czasami brakuje mi kogoś komu mogłabym wszystko powiedzieć.
Przy kim mogłabym płakać i śmiać się.
Brakuje mi pomocnej dłoni w ciężkich chwilach.
Brakuje mi oparcia w innych.
Zamknęłam się w swojej duszy.
Moim domem stała się samotność.
Ale co to?
Jasny promyk oświetlający moją przyszłość.
Wyłania się z ciemnej, gęstej mgły.
Promyk chwyta mnie i zabiera w świat fantazji.
Dzięki niemu poznaje miłość, szczeście.
Poznaje dobro i radosne chwile spedzone z innymi.
Cieszę się życiem...
Życiem po śmierci.

autor

Mistyczny Kwiat

Napisany: 2006-12-02 Dodano: 2006-12-02 15:40:03

Ten wiersz przeczytano 387 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie