śmierć bez nadzieji

Szli oszkloną drózka.
Gdy ona upadła.
Widzieli gdy spadła na dno,
I ciernie przebiły jej ciało.
Krzyk przerwał Martwa cisze...
Gdy umierała.niewinna królowa w białej sukni.

I płacza za wiedźma ktora ich zabiła.
Przeklinaja mrok który ja zgubił.
Ta drózka zarosła już cierpieniam i płaczem spragnionej milosci duszy.

I idą już bez niej oszklona dróżką...
A jej dusza podaza za nimi.
Idą w milczeniu juz bez niej.
Wspominajac dzień gdy krzyk jej przerwał martwa cisze.

I teskią za dniami gdy jej smiech dzwieczał
a nad sercami zabłysła nadzieja.
Krwawe łzy spływaja po ich twarzach
rany się zagoiły lecz blizny pozostały.

Bo gdy niknie nadzieja wraz z zyciem. nic nie uratuje gnijącego swiata.Mówią że zawsze pozostaje nadzieja.lecz ona jak płomien powoli juz gasnie...

autor

†kołyska smierci†

Napisany: 2005-06-28 Dodano: 2005-08-30 09:37:03

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie