Śmierć Słońca

Ziemio moja, Panie W.

Ja słońcem na sklepieniu
Błękitno-granatowym
Zbyt gorąco mi
Nieszczęsny żywot

Ten żar rozrywa mi wnętrze
Chcę w końcu podzielić się nim
Wciąż noc widzę
Nie daje uśmiechu kochankom
Mym kwiatom

Ogniem chcę ocierać szlaki
Lecz ty Ziemio patrzysz
Na mnie oczami obojętności
Wnętrze obraca się w zgliszcza
Śmierć słońca nastąpi – mnie
Posyp swe serce tym popiołem
A odrodzę się jak feniks

autor

Forgiveness

Napisany: 2007-04-13 Dodano: 2007-04-13 19:18:27

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie