ŚMIERĆ STEDA

Zachodzą cztery słońca nad ziemią mojej egzystencji. Nastaje czas ponury Broczą w ciemności dusze przeklęte. Zastyga moje spojrzenie. Brakuje sił by trwać w urojeniu. Poszukuję tego co TRWAŁE...NIEZMIENNE... Badam swoje myśli - szukam koloru i życia.

Nie ma już niczego. Zamykam zmęczone oczy. To czas, już czas. Życie wolno i cicho odchodzi. Jestem sam ze swoim absurdem. Nie chcę prosić o pomoc! Zginę w swojej nicości! Rozdrapią mnie moje herezje.

A jednak, wędrówką jedną życie jest człowieka, śmierć go czeka, śmierć go czeka. To nic, to nic, dopóki sił trzeba iść, trzeba iść, będę szedł, będę biegł, nie dam się!

(ostatni wers na podstawie Edwarda Stachury)

autor

sacreble

Dodano: 2008-08-08 15:53:09

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie