Śmierci!...

...Nie nadchodź jeszcze!
Wszak me lata młode...
Choć widziałam ich urodę lecz-
Nie poznałam wcale.

Zabierz mnie wtedy, żebys pewna była, czy mnie windą w dół czy na górę powieść,
Żebyś mogła w podręcznym notesie bilans czynów i uczynków zrobić.

Jeszcze nie kochałam,
Jeszcze nie skrzywdziłam,
Dziecka swego powić nie zdążylam,
Matki łez widzieć gdy odchodzę z domu,
Czy łez swych, gdy szczęście nadaje smak istnieniu...
Komu-
Dam me serce, komu ciało jeszcze!

Ile miejsc gdzie można zgrzeszyś i odkupić
Ile ich gdzie mozna zmądrzeć i ogłupieć
-Z radości, miłości, czy cierpienia-
Wszak to wszystko wchodzi w skład istnienia.

Więc- usprawiedliwając sie swym młodym wiekiem , mówię-
Poczekaj...

Poczekaj aż dojrzeję a potem przejrzeję.
Gdy miejsc zabraknie gdzie stopa ma postać chciała,
Gdy przestaną mnie cieszć uroki mego ciała,
Gdy zmysły tak stłumione ,że niezdole czuć bedą,
A wiek w mojej twarzy wyryje trupie piętno,

Gdy nic już nie będzie tęsknoty w sercu budzić..-

Wtedy przyjdź, ja już nie będe chciała sie trudzić...

autor

marisha

Dodano: 2006-01-28 20:09:08

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie