Smutek ...

dawno zapomniana czesc mojej osoby z dawna zwanej romantyczną... zapomniana jak savoir vivre,
niepowrotna jak dziecinstwo i porządana jak skrawek nieba którego chocby całe życie szukac nie uda się uchylic ....
okruchy świadomej uczuc istoty która wraz z naszymi narodzinami wstępuje w odarty z miłości świat ....
która niczym maluczki przeciw rozpędzonej lokomotywie przeznaczenia usiłuje zmienic tor po którym jedzie ...
znasz mnie a jednak nie znasz ...
zbyt pewna jestes tego co widzisz i czujesz ...
znieczula to zmysły które nie widzą a powinny ...
powinny widziec delikatne wnętrze samotnie kołaczące się po wnętrzu zrogowaciałej skorupy ...
skorupy stanowiącej niczym szałas dla pustelnika samotną warownię pośród bitew życia ...
szkoda ...
nie potrafisz docenic ...
przykro dowiedziec się, że nie domyśliła byś się ...
że to ja ...
to tylko moje słowa ...
niczyje inne ...
moje własne przemyślenia popełnione pośród ciszy nocy ...
jedynej wiernej partnerki otulającej mnie ramionami ciemnego nieba ...
i ciszy blokowiska pustych serc ...

bez odbioru ...

autor

P@ffcio

Napisany: 2006-02-05 Dodano: 2006-02-19 19:31:08

Ten wiersz przeczytano 356 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie