Smutek i żal!

Smutek i żal!
Ze wspomnień o Janie Pawle II

Jeszcze trzy lata temu
w Święta Wielkanocne,
siedziałeś milczący w oknie
słuchając swego orędzia .
Swą drżącą ręką ,
błogosławiłeś Miastu i Światu .
Chciałeś coś powiedzieć
lecz głos Ci uwiązł w gardle .
W drugi dzień świąt
też w nim byłeś
i też próbowałeś , lecz bezowocnie !
Jeszcze w środowe południe
w tym oknie byłeś
jakbyś się chciał pożegnać
ze swymi wiernymi .
To było Twe ostatnie spojrzenie
na ten plac ,
który był wypełniony pielgrzymami .

Ostatnie Twe dni to „ Droga Krzyżowa .”
W swym człowieczym bólu ,
wędrowałeś nią do Boga !
Nie byłeś sam na tej drodze ,
byliśmy z Tobą Ojcze Święty .
Wtedy ,
w ten sobotni wieczór ,
Twe serce przestało bić ,
zgasł promień ,
w tym papieskim oknie ,
łzy smutku płynęły same !

Tam ,
w tych Boskich Niebiosach ,
Bóg zapewne Cię przyjął
z otwartymi rękoma ,
jako swego powiernika ,
Opokę - Gazdę Świata !!!

Józef Komar
Zakopanego

W pierwszą rocznicę śmierci,
Jana Pawła „Wielkiego”

autor

Qvo Vadis

Dodano: 2009-04-02 17:27:25

Ten wiersz przeczytano 624 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie