Smutne odkrycie (wersja I)

Smutne odkrycie

Mój czas chyba mija, śmieję się coraz rzadziej,
A myśli i ręce najczęściej przy szufladzie,
Gdzie me skrawki życia w fotografii zaklęte,
Wciąż żywe, choć minęły, przepadły ze szczętem.

Czy to ona? Tak, tylko obraz rozmazany.
A imię? Dla mnie Julią zawsze pozostanie.
Lecz nie Julią tragiczną; szczęśliwą, radosną.
Aż na usta proszą się słowa: moja wiosno!
A tu stary druh, taki najwierniejszy z wiernych,
Co nigdy nie oszukał, nigdy nie oczernił.

Wyciągam po trochu wspomnienie za wspomnieniem
I czuję, jakbym drugie otrzymał istnienie.
W ręku plik tych wspomnień; plik? Raczej cienki pliczek.
Tylko tyle? I to już całe moje życie?

Andrzej Kędzierski, Częstochowa 24.06. 2013.

autor

andreas

Napisany: 2013-08-23 Dodano: 2013-08-23 17:23:34

Ten wiersz przeczytano 683 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie