*Sobie naprzeciw*

Wyjdę znów sama sobie naprzeciw
Wzruszając ramionami na konwenanse
A gdy niezbite dowody przestaną mieć znaczenie
Rozmarzę się nad zapatrzeniem

Nie będę już wtedy zaborcza

I dłoni nie złożę do modlitwy
Klękając na czerwonym dywanie
Nie ułożę modlitw z formułek niezapomnianych
Oczu nie skieruję ku niebu szukając natchnienia

W swej niepewności

Spojrzeniem powędruję zbyt daleko
Uciekając przed prawdą grzesznych wartości
Wzrok w martwym punkcie zaplączę
Spoglądając zbyt prosto w oczy zapomnę

O prawdzie już nigdy nie wspomnę

Uparcie poszukam kompromisów
Pałając nagłą niechęcią do wszelkich niezgodności

Nie zapytam dokąd ani po co

Gdy wśród tłumnej samotności niechcący odnajdę przystań

autor

imaginacja

Dodano: 2007-05-22 21:25:28

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie