Sonata księżycowa

Bardzo dużo tęsknoty za straconą miłością...

Ładna sonata ;)

Dojrzała nam kolejna przyszła
NOBLISTKA!WIERSZE-PRZEPIĘKNE!

Sprawnie balansuje na skraju melancholii :-) Podoba mi
się zakończenie - samotna, ale podziwia piękno, więc
duch się nie poddaje :-)

zaraz, chwilka...geniusz Ludwig chyli ci czoła...i od
andrew wrc chapeau bas, Rzymska Aleksandrio, Matko
Bogów...pięknie i nie o wiośnie:)

Bardzo dziękuję za przeczytanie, cieszę Się bardzo, że
wiersz się spodobał. Pozdrawiam serdecznie:-))

ładnie

Płynność i temat to jest to, co daje warto sc wiersza.

Spoglądasz w niebo o barwie sadzy, szukasz gwiazd za
którymi marzysz.
Noc towarzyszy płomień świecy, odszedł,jego cień już
nie towarzyszy.
Nocna muzyka pustką dźwięków,w poduszkę miłosnych
jęków
Kochasz życie, pragniesz je obejmować i trwać z nim
bez końca i iść z nim pod ramię,lecz nie samej krążąc
po miłosnej mapie.
Przeczytałem twoje wiersze, ładnie piszesz,wszędzie
miłość w barwnych kolorach.
Dziękuję za miłe wpisy.
Pozdrawiam, Bolesław

Rzewnie a jednocześnie zwiewnie.
Piękny klimat i smuci, że tak samotnie ...

Rozmarzony, piękny wiersz.
Pozdrawiam

Coraz piękniejsze są Twoje wiersze Romciu! Pozdrawiam
cieplutko:)

Ach ta samotność. Cieplutko pozdrawiam

A mnie bardzo podoba się Twoja "Sonata Księżycowa".
Pozdrawiam:)

Uwielbiam tą sonatę. Samotność... Bardzo dużo jej
obecnie. Te świece... Może chcesz chociaż poczuć
nastrój spotkania we dwoje? Pozdrawiam serdecznie.:)