Sonet II

Dzwi do sarkofagu szczerze pozłacane
uchylają się przez cyniczny uśmiech gwiazd
by wszelkie skarby w pamięci zakopane
mogły przemienić się w spokój ptasich gniazd

Korony przedwiosennych drzew świecą nagością
i wiatr nieporadnie kaszel z siebie wypędza
w gościńcach czaszek błyszczy raną nędza
-zatopiony statek morską miłością

Przeniósł się zapach z liści na korzeń
a dusza kołysze się rajskim oddechem
zamieniając sumienia w nasłuchujące szczęścia ucho

Przeszkodził w życiu deszcz zagrożeń
-trzeba z nim walczyć,ale czy uśmiechem
można sobie poradzić z duszącą skruchą ?

autor

TRUEposh

Napisany: 2005-02-11 Dodano: 2005-02-13 19:30:16

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie