Sonetoida

Za oknem jesieni brzask,
co nad miastami wita nas.
A ja nieszczęśliwa zamknięta w noc,
wołam niemo o pomoc.

Za oknem deszcz i szaruga,
a do mnie nihilizm mruga.
Moja myśl schludnie ubrana jak zawsze w czerń,
przychodzi smutna okrywając w pustą biel.

To jest taki czas gdzie mgła się wdzięczy
i mile ciało obejmując potem dusząc męczy.
Nie zna ten jesieni kto nie był w kącie cieni.

Zbyt długo już to mi dzierżyć,
bo lepiej zginąć cyklopowym razem
niż tak trwać beznamiętnie
w celi nieziszczonych marzeń.

autor

Oriana

Dodano: 2007-11-15 14:57:08

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie