spacer przez wieś

po wysychających ścieżkach dzieciństwa wciąż
błąka się samotny koń z odstrzelonym biegunem
marzy o zieleni łąk rozciągniętych akwarelą
nad łożem trzymającym w objęciach zapach
zboża i żywicy gnieżdżącej się w tajemnicy sęków


już od wschodu skrzypią ciężkie drzwi i pies ujada
a ja zamiast radości odczuwam ten sam lęk płynący
z huraganu szpaków rozrywających ciszę w sadzie
kluczę pośród krawędzi niepokoju nie czuję uśmiechu
ani czterolistnej miłości są tylko porzucone nadzieje


widzę jak dawne układy liczb i prawd tracą świetlany blask
nie będzie raju bo moje drzewa umarły stojąc
bezwstydnie nagie i bez owocu niczym klaunowie zbiegli
z poematu krwi

autor

topor

Napisany: 2011-11-09 Dodano: 2011-11-10 07:55:46

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie